De Camino Roept
Ondanks dat we vlakbij Santiago de Compostela in het mooie Galicië wonen had ik me nooit verdiept in de pelgrimswereld. Totdat er in ons dorp een herberg kwam. En we dus ook opeens veel pelgrims om ons heen zagen. Ik werd nieuwsgierig naar de mens achter de rugzak met de Sint Jacobsschelp.
Waarom de camino?
Ik begon me af te vragen wat mensen nou eigenlijk beweegt om een kilometer of 20, 30 per dag te lopen. Of waarom je 2 weken of langer op slaapzalen wilt slapen. En soms zonder lekker ontbijt op pad gaat. Afwachten of je je wasje kunt doen, dat soort dingen.
Daarom zocht ik contact met Luisa en Joyce, twee lieve pelgrims, en vroeg hen mij te vertellen over de pelgrims en de camino, over het waarom. Want er moest meer zijn, dat wist ik zeker. Bij het lezen van hun verhaal ging er een wereld voor me open:
De roep van de Camino
Ik zou liegen als ik zou vertellen wat dé essentie is van de Camino. Die is voor iedereen anders. Voor de ene Pelgrim is dat het alleen lopen, voor de andere zijn het de talloze gesprekken die er gevoerd worden met medepelgrims uit de hele wereld.
In het diepe
Ooit vertelde een Pelgrim mij dat ze haar ‘angst voor het onbekende’ was kwijtgeraakt op de Camino: Je wordt, zeker op je eerste Camino, zo ontzettend in het diepe gegooid dat je het onbekende niet kan ontlopen zoals je dat in het dagelijkse leven wel vaak doet. Je leert van de Camino wat volgens velen gewoon een metafoor is voor het leven: dat het allemaal goed komt. Je leert weer te vertrouwen – op jezelf én anderen. Iemand die niet bang is voor het onbekende zal dit dus nooit als ‘de essentie’ van de Camino ervaren.
Het Caminogevoel
Daarom is het caminogevoel bijna niet uit te leggen. Het ligt voor iedere pelgrim verankerd in zijn of haar referentiekader. Ik kan wel vertellen wat de gemeenschappelijke factoren zijn die uiteindelijk leiden tot dat Camino gevoel waar iedereen het over heeft.
De Camino naar Santiago
In het dagelijks leven moeten we van alles. Werk, kinderen, financiën, vrienden, boodschappen, sporten, vakantie (want dat MOET ook), sociale media bijhouden (want stel je voor), mantelzorgen … een lange lijst. We kunnen bijna geen zin formuleren zonder het werkwoord moeten. Is je dat nooit opgevallen?
Lopen, eten, slapen
Op de Camino wordt je takenpakket extreem vereenvoudigd. Als je dat tenminste toelaat. Lopen, eten en slapen. Verder moet je helemaal niets. Dat is voor de meeste mensen dé toegangspoort tot hun eigen essentie – en daarmee tot de essentie van de Camino.
Een leeg hoofd geeft ruimte
Ons hoofd is altijd te vol. Wat gebeurt er met een mens die ineens een leeg hoofd heeft? Er ontstaat ruimte voor van alles en nog wat. Je kunt eindelijk lekker ongestoord wegmijmeren. Je beraden over een probleem dat je al langer stoort. Peinzen over je rol in het leven en of je er nog tevreden mee bent. Reflecteren op het verleden. Stilstaan bij het overlijden van een dierbare. Dingen waar in een leeg hoofd opeens ruimte voor is.
Ontdekkingstocht
Maar dat hoofd is zó leeg, dat je ook veel meer ruimte krijgt voor anderen. Dat persoonlijke verhaal van een ander wekt veel meer empathie bij je op dan thuis. Want je hoofd is leeg. De knop is om. Uit mijn eigen ervaring kan ik het niet anders omschrijven als dat je dichter bij je emoties staat.
Leven
Het geeft je het gevoel dat je eindelijk leeft. Hetzelfde kan gezegd worden voor mensen die altijd bezig zijn met anderen. Het hoofd zit te vol om aandacht te hebben voor zichzelf. Voor deze mensen is de Camino een ware ontdekkingstocht naar hun eigen ik. Die krijgt eindelijk de aandacht die het verdient. Ze leven weer.
Spiritualiteit op de Camino
Zo dicht bij je emotie staan roept een gevoel van spiritualiteit op. Of je als pelgrim dit in religieuze context ziet of niet, het blijft een feit dat zowel gelovige als niet-gelovige pelgrims blijven getuigen dat je op de Camino meer open staat voor spiritualiteit. Zelfs de meest nuchtere pelgrim geeft uiteindelijk toe dat er dingen gebeuren die onverklaarbaar zijn.
Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap
Over het algemeen is de mens een gezelschapsdier en zoeken we naar mensen waar we iets mee gemeen hebben. Dat vinden we veilig en daarom aangenaam. Mensen die elkaar tegenkomen op de Camino hebben al iets gemeen; een gevoel van broederschap. Ze weten wat het is als de Camino roept.
Delen
Daar waar je in het dagelijks leven niet op het idee zou komen om bij iemand aan tafel te schuiven in een restaurant, is het op de Camino vanzelfsprekend dat wél te doen. Je eet samen en deelt persoonlijke verhalen. Overigens is dit in heel Spanje en dus ook in Galicië gewoon onderdeel van de cultuur, maar ook Spaanse pelgrims ervaren dit in het kwadraat op de Camino.
Karma
In die broederschap vind je ook gelijkheid. De ongeschreven regel op de Camino (en het leven) is dat iedereen gelijk is. Er wordt niet geoordeeld. Iemand die deze les nog niet geleerd heeft, leert dat vanzelf op de Camino. We noemen dat Camino Karma.
De Camino roept
Vrijheid, gelijkheid en broederschap kom je in de huidige maatschappij maar zelden tegen. Maar op de Camino zijn het kernwaarden die je op onverwachte momenten een intens gevoel van geluk geven. In combinatie met respect heb je een mooie blauwdruk voor een bijna perfecte maatschappij.
Luisteren naar de roep
Geen wonder dat pelgrims het bijna nooit houden bij een enkele Camino. De Camino roept, zeggen we dan.
En als de Camino roept, dan luisteren we. We pakken de rugzak en we zetten de eerste stap. We voelen ons weer vrij, gelijk, en verbroederd. We leven.
Buen Camino!
Luisa en Joyce runnen de leukste Pelgrimswinkel van Nederland; Camino Comfort.
Ze organiseren informatieavonden waarbij je helemaal camino-klaar de deur uit gaat. Ze zijn kundig in hun advies, eerlijk en er is altijd wijn en tapas. Kun je niet op een avond? Geeft niet, je kunt ook bellen voor een afspraak: +31 645 83 64 19
Wandelvakanties
Over Galicië
