Emigreren naar Galicië
Sommigen verklaarden ons voor gek en weer anderen wilden stiekem ook. Soms lijkt het alsof we hier al ons hele leven wonen, maar daar is wel wat aan vooraf gegaan.
Helemaal nieuw waren we niet in het dorp. Mijn schoonouders komen hier vandaan en we waren al vaak op vakantie geweest. We kenden al wat mensen en die stonden dag en nacht voor ons klaar. Ze leerden ons alles wat we moesten weten.
Zaaien, ploegen, wijn maken en wat je wel en niet moet doen op feestdagen. Maar ook (en dat bleek heel belangrijk) wil je niet over de tong gaan, dat je op iedere bruiloft of doopfeest een andere outfit moet dragen. Wisten wij allemaal niet! Maar wij waren leergierig en stortten ons dapper op de cursus wonen in Galicië voor beginners.
Dit is een foto van een foto dus de kwaliteit laat te wensen over. Maar de sfeer is wel duidelijk toch?
Emigreren is gewoon hard werken
De eerste paar jaar hebben we allerlei dingen gedaan die een beetje plattelandbewoner behoort te doen. We legden een moestuin aan, kochten een dozijn kippen en een varken. Alleen, we hadden geen idee hoeveel werk dat allemaal was.
Die beesten moeten eten, daar heb je mais voor nodig maar dat moet je wel eerst planten. En voordat je kunt planten moet je eerst ploegen. Gewoon een full-time baan!
Romantiek en moestuin?
Voordat we gingen emigreren naar Galicië had ik een romantisch idee bij een moestuin. Leek me geweldig. Sla en tomaat uit eigen tuin is écht lekkerder dan gekocht. Maar vrij nemen om in die moestuin te werken, no way!
Liever strand
Dat doe ik liever om naar het strand te gaan. Ik bleek niet geschikt voor een moestuin en ik was bang voor het varken. Dus op het moment dat de grote vriezer vol lag met kilo´s varkensvlees en een berg kippen was dat het einde van onze carrière als veehouders.
Hout
Bovendien, het hout verzamelen voor de winter bleek een dagtaak.
Het leed dat emigreren heet
Wil je écht 100% integreren in ons dorp blijkt een tractor onmisbaar. En waar in Nederland de auto soms geldt als statussymbool is dat hier het geval met een tractor.
Onze status is een 45 jaar oud beestje dat het nog heel prima doet. En hé, laten we wel wezen, een beetje boer heeft toch zeker een traktor? Voor ons is het ding inmiddels onmisbaar. Naar de bergen voor hout, stenen verplaatsen en een groot gat voor het zwembad graven.
Zwemmen in de tuin
Want een zwembad, dat hoort bij emigreren naar Galicië, vonden wij. Dus er kwam een grote kuil in de tuin. Het is lang een kuil gebleven want hier maak je nergens haast mee.
De hórreo
Om het plaatje compleet te maken moest daar ook een terras en een barbecue bij. En onze eigen hórreo, een Galicische graanschuur. Zonder graan, maar gewoon omdat we het mooi vinden. Over een paar jaar is ie klaar. Alles helemaal door Jorge bedacht, gehakt, geslepen en gebouwd! En weet je, als we dan van dat alles zitten te genieten is het precies zoals we ons hadden voorgesteld, emigreren naar Galicië. Hier ben ik wél geschikt voor.
Wonen in Galicië
Ondertussen groeide onze zoon op, leerde moeiteloos Spaans en Gallego en deed zijn eerste communie. Er kwamen vrienden en familie uit Nederland, we zagen wilde paarden en genoten van de geweldig mooie omgeving.
We vierden kerstfeest als Gallegos, ik leerde varkensoren en levensgrote octopussen bereiden en we maakten onze eerste wijn.
Galicisch
Tussen neus en lippen probeerde ik ook Galicisch te leren. Ik spreek vloeiend Spaans maar Galicisch bleek lastig. Carallo!, het meest gebruikte woord in Galicië lukte me al snel. Met de rest ben ik nog steeds bezig …
Waarom je moet weten wat Carallo! betekent.
Geen baan en mooie verhalen
Ook had ik opeens geen baan meer, begon ik een website over Galicië en had ik zomaar tijd om vol verwondering en ongeloof naar de mooie verhalen over heksen en vreemde gebeurtenissen te luisteren. Emigreren naar Galicië is leuk!
Mooie verhalen van mijn buurvrouwen.
Spijt van emigreren naar Galicië?
Eerlijk? Heel soms, als onze berg een dag of vier in een dichte mist is gehuld wel. Want dat is een trieste gewaarwording. Maar dat is het enige moment waarop ik hier vreselijk baal. Dus we blijven!
En nu, in juli 2022 is het bijna 14 jaar geleden dat we hier kwamen wonen. En bedenk ik me het volgende:
- De moestuin en het varken zijn nooit meer teruggekomen.
- De hórreo is nog steeds niet af.
- Soms mis ik de drukte van Rotterdam en mijn dagelijkse gang over het Hofplein op mijn omafiets. Het gerinkel van de tram, toeterende auto´s en de duizend stoplichten… hier is het al een herrie als er een tractor voorbij komt.
- We genieten ieder jaar weer volop van het zwembad.
- Ik spreek nog steeds geen Galicisch.
- Kost een kopje koffie niet meer € 1 maar toch snel € 1,20.
- Bleek een website over Galicië een gouden greep!
- Wie had toen kunnen denken dat we een reisbureau zouden beginnen en al voor veel mensen prachtige reizen hebben mogen organiseren?
Onze rondreizen door Galicië
En nog wat
Emigreren moet je leren en als je de taal spreekt helpt dat enorm. Of eigenlijk álles, vind ik. Ik had nooit kunnen kletsen met mijn buren, met de leraar op de nieuwe school van mijn zoon of met de bakker die langs komt met zijn stokbroden en taartjes.
Gelukkig sprak ik al goed Spaans toen we hier kwamen wonen en kon ik mijn baan als manager bij don Quijote taalstudies ”meenemen”. Dat we nu Spaans leren in Galicië in ons aanbod hebben is voor mij dan ook de kers op de taart!
Alles over een cursus Spaans in Galicië
Waar in Galicië wonen wij?
Misschien vraag je je af waar dit verhaal zich afspeelt.
Wij wonen in Armenteira, een landelijke enclave in de provincie Pontevedra, in de streek van de Rías Baixas.
De volledige naam is Santa María da Armenteira. Het is een parochie die bestaat uit 19 mini-gehuchtjes, verspreid over de heuvel die Armenteira vormt.
Het is een rustige plek waar het leven van nog geen 800 inwoners zijn dagelijkse gangetje gaat. Mensen bewerken hun moestuinen, verzorgen hun vee, de bakker en de visboer doen hun rondjes langs de huizen. Authentiek Galicië dus!
O Salnés
Armenteira ligt ook in het gebied van O Salnés, waar je vele charmes van Galicië vindt, een soort klein Galicië
Mijn favoriete strand, dat van Areas is 12 minuten rijden (niet 11 of 15, echt 12). Binnen een half uur zijn we in het Middeleeuwse Combarro, de superleuke hoofdstad Pontevedra of mosselparadijs O Grove.
Het is gewoon leuk hier!
